Rola rodziny w leczeniu depresji

Gdy w rodzinie pojawia się depresja, właściwe zachowanie najbliższych jest kluczowe dla osoby dotkniętej tą chorobą. Od rozpoznania cech depresji po odpowiednie wsparcie, rodzina musi zdawać sobie sprawę z tego, jakie zachowania pomocowe będą realną pomocą, a jakie mogą przynieść szkody.

Spostrzegawczość

Rodzina zna daną osobę najlepiej i spędza z nią wiele czasu, dlatego wie, co się dzieje w jej życiu. Nagłe tragedie, rosnący stres, ciężkie doświadczenia mogą być fundamentem dla rozwoju depresji. Dlatego wsparcie w trudnych chwilach ze strony rodziny powinno obejmować uważną obserwację skutków,  jakie niosą ze sobą przykre chwile. Należy reagować, jeśli u członka rodziny pojawią się takie objawy, jak:

• płaczliwość,
• smutek,
• niechęć co prostych zajęć,
• rezygnacja z pasji i hobby,
• apatia,
• stany lękowe,
• brak apetytu,
• trudności z zasypianiem,
• objawy fizyczne, np. częsty ból głowy lub brzucha.

Rozsądne wsparcie

Gdy pojawią się niepokojące objawy, trzeba działać – to rodzina powinna dążyć do tego, by osoba z depresją podjęła leczenie. Chorego trzeba motywować, chwalić za wytrwałość i wspierać. Najgorszym możliwym wyjściem jest jednak wsparcie opierające się na takich próbach przekonania, jak „uśmiechnij się” czy „inni mają gorzej”. Wsparcie rodziny powinno polegać na uświadamianiu choremu obecności bliskich, ich gotowości do podjęcia dialogu czy spędzenia razem czasu, bez nacisków. Nie należy przekonywać, że rozumie się chorego, ale powinien on czuć, że ma wokół zaufanych ludzi. Dlatego lepszą pomocą od „nie jest tak źle” będą słowa „nie wiem dokładnie, co czujesz, ale jestem dla ciebie w każdej chwili”. Warto delikatnie motywować do podejmowania prostych, codziennych czynności, które dla osoby chorej są wyzwaniem.